„Obcy na planecie dorosłych”, czyli jak działa mózg nastolatka:)

Dla wszystkich, którzy na co dzień borykają się z niezrozumiałym  zachowaniem młodych buntowników mamy nieocenione pozycje książkowe, które nie tylko mogą pomóc w budowaniu wzajemnych relacji, ale wręcz zrewolucjonizować sposób myślenia o nich.

Polecamy tytuły: „Obcy na planecie dorosłych”, „Szkoła memów”, „Synapsy społeczne. Jak mózgi budują kulturę wychowania” oraz swoisty ‘must have’ wszystkich rodziców, czyli „Strefa napięć. Historia naturalna konfliktu z nastolatkiem”.

Aby uniknąć rozczarowań, wspomnijmy tylko za profesorem, że żaden z powyższych nie jest poradnikiem, który poda nam w punktach konkretne sposoby na dogadanie się z dzieckiem, a są to raczej opowieści o tym, z czego wynikają różne zachowania i jak się w tym odnaleźć, aby nie były one przyczynkiem do wojny pokoleń.

Doktor Marek Kaczmarzyk jest specjalistą w swojej dziedzinie, warto więc zamiast filozofować o tym, że ‘kiedyś to było, a teraz już nie ma, więc młody ze starym nigdy się nie dogada’, spojrzeć na temat nieco bardziej obiektywnie:)
Dla niektórych może to być zupełnie nowa perspektywa, dla innych uporządkowanie stanu wiedzy, ale wartością tych książek jest z pewnością to, iż autor opisuje skomplikowane zagadnienia w sposób bardzo przystępny i dodatkowo obrazuje je przykładami z własnego życia.
Marek Kaczmarzyk mówi o tym, że ludzki mózg jest absolutnie wyjątkowy, bo w przeciwieństwie do pozostałych ssaków, rodzimy się w momencie, gdy jego rozwój nie jest jeszcze ukończony.
Jest on także stosunkowo bardzo duży i gdyby rozbudowywał się konsekwentnie w tym samym tempie przez całe nasze życie, bardzo szybko nie bylibyśmy w stanie dostarczyć organizmowi wystarczającej ilości energii. Po okresie intensywnego tworzenia kolejnych sieci neuronów następuje więc czas na ich weryfikację i specjalizację. I tak w okresie od 11 do 17 roku życia nasze mózgi zazwyczaj zmniejszają ilość tych połączeń aż o połowę!
Nie ma jednak obaw! Podczas tego procesu uczymy się, tak by nie musieć już w każdej nowej sytuacji analizować wszystkich możliwych scenariuszy od nowa, zanikają więc tylko te połączenia neuronowe, które nie są nam już potrzebne.
Tak intensywna praca układu nerwowego w okresie dojrzewania może jednak powodować, że nie zawsze zmiany te są spójne z reakcjami środowiska zewnętrznego na nie. Profesor mówi nawet wprost, że nasze dziecko może rano nie być już tym samym osobnikiem, z którym rozmawialiśmy przed zaśnięciem.
Podczas tej skomplikowanej przemiany, jego psychika jest niestabilna i jest to od niego zupełnie niezależne. My, jako dorośli możemy jedynie starać się stabilizować rzeczywistość, w której dorasta młody człowiek, dając mu poczucie bezpieczeństwa, ukazując klarowną własną postawę wobec świata i nie naciskając zbytnio na przyspieszenie tych procesów, poprzez wymuszanie na przykład ważnych decyzji.

Dodatkowo każdy taki proces zachodzi w konkretnym środowisku kulturowym, które również zmienia się w czasie. W innych warunkach zewnętrznych zachodziły więc zmiany w naszych mózgach, a w innych naszych dzieci. Doskonale precyzuje to teoria memów, czyli kulturowych odpowiedników biologicznych genów, którą rozwija w swojej książce dr Marek Kaczmarzyk. Zauważa on też, jak istotą rolę w procesie dorastania odgrywają mechanizmy lustrzane i jaki jest ich udział w przebiegu wychowania, a idąc dalej, jak ważne są we wzajemnym uczeniu się od siebie kolejnych pokoleń.

Gdy czytamy książki tego autora, fascynuje jego sposób spojrzenia na konflikty między dziećmi i rodzicami. Mówi o tym, jak istotne są kompromisy, wzajemne relacje, więź i obecność samych rodziców, których nie zastąpią nawet najlepsi specjaliści, a opiera się nie na wynikach analiz psychoterapeutów (choć nie umniejsza to ich znaczenia), ale na czysto biologicznym podejściu, wspieranym wynikami rezonansu magnetycznego.

Polecamy te tytuły zarówno zainteresowanym rodzicom ‘zbuntowanych młodocianych’, jak i wszystkim, którzy chcą zrozumieć fakt, że nie zawsze jesteśmy w stanie przekonać o czymś drugiego człowieka, nawet gdy wydaje się, że nasza racja jest jedyną właściwą, ponieważ często okazuje się, że jesteśmy zanurzeni w zupełnie innych rzeczywistościach kulturowych, czyli jako ‘mózgi’ bazujemy na zupełnie innych doświadczeniach:)