Fenomenalne dzieło Thomasa Schlessera!

 Międzynarodowy bestseller, który spowodował, że ludzie masowo zaczęli odwiedzać galerie sztuki!

„Oczy Mony” to książka, która urzeka swym pięknem, prostotą i mądrością, a po jej przeczytaniu faktycznie mamy ochotę natychmiast odwiedzić Luwr, stanąć przed jednym z opisanych obrazów i osobiście doświadczyć tego fenomenu.

Jej autorowi Thomasowi Schlesserowi udało się skumulować wiedzę dotyczącą pięciu wieków historii sztuki i przekazać ją czytelnikowi niezwykle subtelnie otuloną w fabułę wciągającej powieści. A że jest on specjalistą w swojej dziedzinie, jego analiza dzieł największych artystów, od Sandra Botticellego po Pierre Soulages’a, jest ogromnie wnikliwa, wyczerpująca i fascynująca zarazem.

Dowiadujemy się zatem, jakie znaczenie ma światło i cień na obrazie „Autoportret przy sztalugach” Rembrandta, co wspólnego z Napoleonem ma „Martwa natura z głową jagnięcia” Francisco de Goya, a „Róże pod drzewami” Gustava Klimta z Zygmuntem Freudem, co chciał przekazać nam Pablo Picasso w swoich kanciastych wizjach świata i dlaczego czerwony jeździec Wassily’ego Kandinsky’ego wygląda jak rakieta? Poznajemy osobiste przyczynki do powstania największych światowych arcydzieł i nawet obrazy, które do tej pory były już dla nas dość oswojone, stają się jeszcze bliższe. Fenomen tej książki polega jednak na czymś więcej. Interpretując te dzieła, Thomas Schlesser starał się wydobyć z nich bardzo intymny przekaz, zakodowany przez twórców dla przyszłych pokoleń odbiorców, esencję ich filozoficznych rozważań nad istotą ludzkiego życia.

„Oczy Mony” to opowieść o tytułowej dziesięcioletniej dziewczynce i jej dziadku Henrym, którzy przez kolejne 52 tygodnie odwiedzają paryskie muzea i podczas każdej wizyty przyglądają się tylko jednemu, wybranemu obrazowi. Ich wędrówka przez następujące po sobie epoki w historii sztuki jest jednocześnie podróżą w głąb umysłu Mony i próbą zrozumienia, jaką tajemnicę negatywnie wpływającą na stan zdrowia skrywa jej pamięć.

Zaczyna się od tego, że pewnego dnia, zupełnie niespodziewanie i na chwilę dziewczyna traci wzrok. Zrozpaczeni rodzice szukają pomocy u specjalistów, którzy próbują znaleźć przyczynę tej anomalii, a przede wszystkim dowiedzieć się, czy w przyszłości grozi jej ślepota. Obok skomplikowanych badań, pacjentka poddawana jest hipnozie, a w ramach terapii psychologicznej eksperymentowi dziadka, który poprzez bardzo osobiste rozmowy o sztuce stara się nieco otworzyć umysł wnuczki. W obawie przed druzgocącą diagnozą pragnie też pokazać jej jak najpełniej piękno tego świata i stara się, by doświadczyła jak najwięcej istotnych emocji. Bojąc się, że mogą to być ostatnie tygodnie, gdy dane jest jej widzieć, nie zabiera jej do Disneylandu czy na tropikalne wyspy, ale do muzeum sztuki właśnie, by dać jej najpiękniejszą lekcję życia!
Bardzo kocha Monę i wierzy w to, że nawet jeśli teraz ten mały człowiek nie jest w stanie pojąć wszystkiego, to warto zasiać w nim ziarna wiedzy na temat różnych spraw, by mogły kiełkować w dowolnych momentach w przyszłości, gdy młody umysł uzna je za istotne.
Cudownie opowiada o tym, jak ważne jest to, by nauczyć się dawać, brać i oddawać na przykładzie trzech Gracji Botticelliego, a także uśmiechać nieśmiało do chaotycznej i rozmytej jeszcze niejasnościami przyszłości, niczym Mona Lisa sportretowana przez Leonarda da Vinci.
Mówi, jak pięknie jest przetańczyć swe życie, nawet gdy nie my jesteśmy w świetle reflektorów, niczym Primabalerina Edgara Degasa i jak ważne są czasem te najmniejsze, na pozór nieistotne elementy naszego świata, które dopełniają sens całości, niczym pojedynczy szparag na obrazie Edouarda Moneta uzupełnia poprzednie malowidło z pęczkiem tych warzyw:)
”Piękna ogrodniczka” Rafaela uczy nas dystansu do przeznaczenia, Monet pokazuje, ile niezwykłych odcieni ma rzeczywistość, Georgia O’Keeffe uświadamia nam, że wszystkie elementy świata wpływają na siebie nawzajem, a Hannah Hoch przypomina, że koleje życia sprawiają, że stale na nowo musimy analizować swoje w nim bycie i wiele razy rodzimy się powtórnie.

Czytelnik poznaje te obrazy również oczami małej Mony i uczy się od niej dziecięcego zachwytu nad tym, co nowe.
To książka, która zastępuje swobodnie niejeden poważny poradnik, mówiący o tym, jak okiełznać rzeczywistość. Inspiruje i daje niezwykłe ukojenie, nastrajając nieco filozoficznie.
Mówi o zakamarkach ludzkiego umysłu, złożoności relacji rodzinnych i o tym, jak wielki wpływ mają na nas niektóre wydarzenia. Może być czytana na wielu różnych płaszczyznach, ale przede wszystkim to książka do ‘czytania’, a nie ‘przeczytania’, bo można po niej dowolnie wędrować i wracać, kiedy poczujemy taką potrzebę.

To hołd złożony sztuce i radości egzystencji ze wszystkimi jej barwami!