Długo wyczekiwana nowa proza autorki „Wojny polsko-ruskiej”

Nowa książka Doroty Masłowskiej to spore wydarzenie na rynku wydawniczym.

Długo wyczekiwana nowa proza autorki „Wojny polsko-ruskiej” to świetne recenzje, nagrody i intelektualne zachwyty.
I trzeba przyznać, iż jest to bezsprzecznie dobra literatura!

Choć w tym przypadku chodzi głównie o sprawność w posługiwania się językiem i bardzo kreatywne łączenie słów, a także specyficzny, charakterystyczny dla tej pisarki pazur. Bo zdecydowanie nie czyta się tego płynnie i lekko. Jest coś w konstrukcji tych zdań, co sprawia, że nasz umysł zamiast gładko składać słowa i bezwiednie dać się ponieść opowiadanej historii, zacina się co chwila, natrafiając na pewien opór ze strony tekstu. Czytanie „Magicznej rany” wymaga pełnej koncentracji i trzeba przyznać, że czasem boli. Ostre słowa i opisy rzeczywistości bez żadnych filtrów powodują, że odmalowane nimi obrazy nie chcą zniknąć z głowy przez długi czas. Masłowska jak zwykle nie bierze jeńców, więc ukazaną z jej perspektywy rzeczywistość naprawdę trudno jest ‘odzobaczyć’.
Czy zatem warto?
Jeśli ktoś ma ochotę na lekką, afirmującą piękno Włoch i niezwykłość międzyludzkich relacji lekturę na jesienne popołudnie, to zdecydowanie bardziej polecamy bestsellerową „Listonoszkę z Apulii” Francesci Giannone.
Jeśli natomiast szukamy w tekstach głębszej analizy współczesności i pragniemy pochylić się nad kondycją dzisiejszego człowieka lub też zajrzeć na chwilę w najgłębsze zakamarki własnej psychiki, to oczywiście rekomendujemy najnowszy tytuł Doroty Masłowskiej.

„Magiczna rana” to zdecydowanie dzieło, nad którym warto się zatrzymać ze względu na fakt, iż jest esencją tego, co oferuje nam najlepsza niszowa współczesna proza. Wiwisekcja pogubionych nieco przedstawicieli konsumpcyjnego i rozwarstwionego społeczeństwa pozwala z pewnym dystansem przyjrzeć się również naszemu własnemu życiu.
Masłowska po raz kolejny pokazała swój genialny zmysł obserwacji ludzkich zachowań i z wycinków z życia swoich bohaterów stworzyła niezwykły kolaż. Każde ze zbioru opowiadań w tej książce jest odrębną historią, ale wszystkie są ze sobą jakoś komplementarne, należą do wspólnego uniwersum, bohaterowie i wątki powtarzają się.
Autorka genialnie ‘wchodzi w głowy’ znudzonych barmanów, zawiedzionych instagramerek czy sponiewieranych kochanków. Nie tylko spogląda na nasz społeczny mikroświat z dużym dystansem, ale też znakomicie potrafi ująć w słowa to, co ‘nienazywalne’, zauważyć to, przed czym staramy się uciekać, czego nie chcemy sobie uświadamiać, co zastępujemy protezami, które oferuje nam nowoczesny świat. Dostrzega absurdy w naszej na pozór gładkiej, wykreowanej rzeczywistości. Jej bohaterowie odpływają w uzależnienia, toksyczne relacje, niebezpieczne romanse, kłamstwa wirtualnej rzeczywistości, a nawet samobójstwo, aby zagłuszyć ból spowodowany raną, która nigdy się nie goi.

Najbardziej tragiczne jest jednak to, że owa tytułowa ‘magiczna rana’ to wyrwa w naszej duszy, w której sami stale grzebiemy, którą drążymy, nie pozwalając się jej zagoić, bo wciąż sami siebie oceniamy lub wystawiamy do oceny innym. Krzywdzimy się i katujemy, bombardując wątpliwościami, czy spełniamy oczekiwania tego wymagającego świata, w którym jednocześnie normy i zasady zmieniają się tak szybko, że chyba nikt nie jest w stanie w pełni rozgościć się na stabilnej pozycji.

Czy odpowiednio się odżywiamy, ćwiczymy, urządzamy nasze mieszkania? Jakim autem jeździmy, z kim się zadajemy, gdzie pracujemy, co studiujemy, gdzie jeździmy na wakacje? Co więcej…w którym momencie życia popełniliśmy ten feralny błąd, który doprowadził nas do tego właśnie miejsca?
Każdy z nas funkcjonuje gdzieś pomiędzy piętrami społecznymi w swoim własnym mniemaniu, starając się utrzymać i nie zatonąć (jak głosi tekst tatuażu jednego z bohaterów:’rzeczywistość-tonie-rzeczywistość’ ) pomiędzy pogardą dla tych gorzej sobie radzących, a własnymi kompleksami. Akuratni punkt widzenia zależy jedynie od dzisiejszego stanu naszej kondycji psychicznej.

Świat w tej powieści jest podzielony i pełen skrajności, wśród których nieporadnie próbują się odnaleźć bohaterowie… matka próbująca sklejać wciąż na nowo zdruzgotaną po tragicznych zdarzeniach rodzinę, studentka, która czuje się wyobcowana na zagranicznym stypendium, wypalona kochanka zdradzająca swego męża, rozchwiana emocjonalnie bizneswoman kryjąca się za swoim coachingowym profilem w internecie, czy niespełniający oczekiwań społecznych niedoszły magister socjologii. Od skrajności w skrajność…czy nie ma zatem żadnej równowagi?

Na to pytanie chyba każdy z nas musi odpowiedzieć sobie sam…

Jedno jest pewne, czy mamy ochotę na takie społeczne analizy, czy nie, to trzeba przyznać, że styl Masłowskiej jest jedyny w swoim rodzaju i absolutnie nie do podrobienia!
Z jednej strony bardzo bezpośredni i wręcz momentami odrzucający (choć podobnież, jak wskazuje sama zainteresowana, ma odzwierciedlać kondycję naszego świata zaśmieconego przez marketingowe slogany, banały internetowej psychologii czy wulgarne lenistwo), z drugiej jednak nie można odmówić mu absolutnie zachwycającej trafności…

”fabryczne dziewczyny na mieście w opakowaniach po 10 sztuk, te same ciuchy, rzęsy, brwi…standaryzowane nosy i usta…a ty spotykasz w życiu różnych ludzi i nigdy nie wiesz kto kiedy jaką kwestię, ukrytą pod grubą warstwą twego życia będzie bezlitośnie ekshumował…”

Warto przeczytać…teraz już z pełną premedytacją:)