Najnowszy tom znakomitej trylogii!

Trzyczęściowe dzieło Linn Skaber to prawdziwa symfonia na temat życia w samej jego istocie!

Autorce udało się opisać to, co najbardziej poruszające, ważne i piękne na każdym jego etapie.

Przechodząc od „Młodości” w „Dorosłość” i sięgając po „Starość”, możemy poczuć jakbyśmy jeszcze raz przeżywali każdy z kolejnych okresów w byciu sobą, zaglądając do zakamarków przeszłości ukrytych gdzieś głęboko w naszej pamięci lub zerkając na chwilę do tych, których jeszcze nie udało nam się doświadczyć, a które być może będą nam dane.
Każda z części otulona jest pięknymi ilustracjami Lisy Aisato, a każde z opowiadań uzupełnione niezwykle mądrą i trafną sentencją.
Książki należące do tej serii odczytujemy oczywiście bardzo różnie, w zależności od wieku lub stanu psychicznego.

„Wyznania nastolatków” fascynują swoją otwartością i nieco kontrowersyjnym doborem tematów. Uświadamiają czytelnikowi, jak ogromny chaos ma w głowie młody człowiek, jak być może gubi się w domniemaniach na temat bycia w świecie, ale też jak wielki jest w nim niepokój i siła emocji.
Paradoksalnie, spotkać się ponownie za sprawą dzieła Linn Skaber z niełatwymi nastoletnimi problemami może być znacznie łatwiej i przyjemniej, niż zderzyć się z tomem „Dorosłość”, w którym to swoje opowieści snują ludzie w średnim wieku- już nieco rozczarowani tak szybkim upływem czasu i zaskoczeni tym, że choć ciało mówi co innego, to w środku wciąż czują się tymi samymi, co przed laty nastolatkami:)

Co ciekawe, największe ukojenie po rozterkach „Młodości” i żalach „Dorosłości” przynosi najnowszy tom tej norweskiej autorki, noszący tytuł „Starość. O tym, co najważniejsze”, w którym dojrzali bohaterowie w swoich historiach dzielą się opowieściami o tym, za co kochają życie i co według nich zasługuje w nim na największą uwagę.
We wstępie do tego zbioru opowiadań autorka pisze, że kiedy była małą dziewczynką, bardzo chętnie zaprzyjaźniała się ze staruszkami, bo fascynował ją ich spokój, mądrości i opowieści o dawnych czasach. Następnie przez wiele lat unikała spotkań z nimi, trzymając się kurczowo intensywnego świata rówieśników, jakby bojąc się przemijalności. W swojej nowej książce chce jednak podzielić się z czytelnikami tym, co zrozumiała przez kolejne lata dorosłego życia, że starość to nie tyle osiągnięcie pewnego wieku, co zdolność widzenia na wskroś elementów życia, które bardzo długo (dla niektórych nawet na zawsze) pozostają niepojęte. To dar widzenia wszystkiego z pewnego dystansu-jak retrospekcja w filmie, którego zakończenie już znamy.

Linn Skaber oddaje na kartkach tej powieści głos ludziom, którzy znaleźli się swojej biografii na takim etapie, gdy nic już nie muszą, a po prostu mogą i daje nam dobrą radę, byśmy uczyli się od siebie wzajemnie – międzypokoleniowo:)
Poznając historie Grethe, Franka czy Elise nie mamy pewności, że kiedykolwiek nasze doświadczenia się spotkają, ale każda z nich pozwala nam spojrzeć z zupełnie innej perspektywy na nasze życie teraz!

Czytając o starszym mężczyźnie, który budzi się w swój kolejny piątek i popijając pyszną kawę z ulubionego kubka, cieszy się tym, że oto zaczął się weekend, w którym odwiedzi ulubioną sąsiadkę, zje pyszny obiad i powędruje z uśmiechem ulicami miasta, wraz z nim uświadamiamy sobie, że nadchodzi w życiu taki czas, gdy wreszcie możemy odpuścić sobie nasz odwieczny bieg równoległy z Marzeniami, gdy stale obawialiśmy się zatrzymać, by nie zostać w tyle za innymi.
Przysłuchując się radom staruszka udzielanym młodzieńcowi załamanemu tym, że oblał właśnie egzamin na studia, przypominamy sobie jak wiele niespodziewanych zwrotów miał już nasz własny życiorys i jak różnie wpłynęły one na nasze ogólne poczucie szczęścia:) Czasem niedostanie się na studia prawnicze skutkuje spontanicznym wyjazdem do innego kraju, rozwinięciem utajonych talentów i spotkaniem miłości życia:) Czasem też starsza pani z naprzeciwka może okazać się prawdziwą wirtuozką życia towarzyskiego, która niejednego może nauczyć młode zblazowane życiem studentki. A niekiedy w pełnym bólu i samotności spojrzeniu wrednej sąsiadki można dostrzec obraz własnej przyszłości, która niechybnie nadciągnie, jeśli w porę nie docenimy wartości relacji z innymi ludźmi.
Mnie zdecydowanie najbardziej poruszyła historia człowieka, który przez całe życie lękał się o to, że skończy się ono zbyt szybko, dostrzegał zagrożenie w każdej trudniejszej sytuacji, martwiąc się na zapas, a u kresu swych dni zdał sobie sprawę, że jest absolutnie zaskoczony tym, że nie spodziewał się żyć tak długo…gdyby wcześniej wiedział…

Najcudowniejsze w tych książkach jest to, że mimo iż tytuły układają się tematycznie liniowo, to te historie uświadamiają nam, że nikt z nas nie jest docelowo przypisany do żadnego z nich. Wędrujemy przez życie w swoim własnym tempie, przeskakując nawet niejednokrotnie kolejne jego etapy i zaglądając do niektórych zupełnie swobodnie, nie zważając na metrykę:)

Dlatego też rozczula podsumowanie, które znajduje się na końcu tego tomu i rada od ludzi starszych, która jest wspólna zarówno dla młodzieży, dorosłych, jak i seniorów:

„Codziennie zapisuj trzy drobne rzeczy, które danego dnia okazały się dla ciebie ważne i sprawiły ci przyjemność, na przykład:
Wypiłem dobrą herbatę
Zakochałem się
Spadł deszcz…”